جاده ابریشم

جاده ابریشم یا راه ابریشم شبکه راههای متصل شده به منظور بازرگانی در قاره آسیا بود که شرق و غرب و جنوب آسیا را بهم و به شمال آفریقا و شرق اروپا متصل می کرد.

این راه از شهرستان یا روستای توان هوانگ در چین به ولایت کانسو می آمد و از آنجا داخل ترکستان شرقی امروزی می شد و از داخل افغانستان مرکزی می گذشت و از طریق بیش بالیغ و آلمالیغ و اترار به سمرقند و بخارا می رسید. در بخارا قسمت اصلی آن از راه مرو، سرخس، نیشابور، گرگان به ری می آمد و از ری به قزوین و زنجان و تبریز و ایروان می رفت و از ایروان به طرابوزان یا بیکی از بنادر شام منتهی می گردید.

قسمت فرعی این راه از سمرقند به خوارزم و از خوارزم به سرای و هشترخان و از آنجا به شط دن و بنادر دریای آزف انتها می یافت.

مهمترین کالایی که به صورت ترانزیت از ایران می گذشت، ابریشم بود، اما چون ایرانیان مقدار بسیاری از ابریشم خام چین را وارد می کردند، بخود تخصیص می دادند قادر بودند محصولات خویش را بهر قیمتی بخواهند، بممالک مغرب زمین بفروشند.

نخستین فردی که نام جاده ابریشم یا راه ابریشم را در سال 1877 میلادی، برای این مسیر ها انتخاب کرد، جغرافی دان آلمانی فردیناند ریختوفن بود. وی به سبب حمل ابریشم چین از این راه به دریای مدیترانه و مناطق مختلف دیگر بین راه این نام را برگزید.

به قلم

محرم سعیدی